2012-08-31

świata odłamek maleńki



gdybym mogła 
spędzałabym z dziećmi każdy dzień
samotnie w tłumie wrażeń
bawiły mnie bańki mydlane
rozpieszczał wyrwany łące bukiet polnych kwiatów
zachwycało każde odkrycie
poranne  zdziwienie
spontaniczny uśmiech i włosów zaplątanie
zakłopotanie znienacka rozbudzone
zmęczenie matki jest niczym wobec mocy spełnienia
ich szczęście jest moim skrzydłem
ich postrzeganie świata - skrzydła odbiciem
jestem nimi
dopóki diabeł mi tego nie odbierze
niech go odpycha szczęście moje
świata odłamek maleńki
nasz głęboko ukryty skarb
miłość o poranku
i nocą



2012-08-10

100. rocznica ślubu Virginii & Leonarda Woolf


List do Violet Dickinson:
                                                                                                        38 Brunswick Square W.C.
                                                                                                        4 czerwca, 1912


Moja Violet,
Mam Ci coś do wyznania. Wychodzę za mąż za Leonarda Woolfa. Jest Żydem bez grosza przy duszy. Jestem szczęśliwsza niż mogłam sobie wyobrażać - ale domagam się, żebyś i Ty go lubiła. Czy możemy oboje przyjść we wtorek? Czy wolałabyś, żebym przyszła sama? Był wielkim przyjacielem Thoby'ego, wyjechał do Indii - wrócił zeszłego lata i wtedy go zobaczyłam, mieszka tutaj od zimy (...)

"Ślub zaplanowano na 12 sierpnia, ale przyśpieszono go ze względu na Bellów ( siostra Virginii - Vanessa z mężem Clivem). Odbył się zatem w niedzielę 10 sierpnia, część oficjalna miała miejsce w Urzędzie Stanu Cywilnego St Pancras. ( Być może z tego powodu pani Woolf się nie pojawiła). Virginia uważała, że to bardzo dobry sposób zawierania małżeństwa, bardzo prosty i szybki. Jednak urzędnik stanu cywilnego uznał go za męczący, częściowo dlatego, że, jak się wydawało Virginii, był na pół niewidomy, a częściowo z powodu szalejącej burzy z piorunami, częściowo wreszcie dlatego, że kiedy doszło do wywoływania świadków, poplątał imiona, których nie znał: Virginia, i jeszcze gorzej, Vanessa. Wtedy, w swój mglisty, a zarazem rozmyślny sposób Vanessa przerwała uroczystość (...). Virginia dobrze się bawiła zarówno podczas uroczystości, jak i na przyjęciu. Kiedy dobiegło końca, oboje z Leonardem pojechali w doskonałych humorach do Asham. Spędzili tam noc, a potem, przed planowanym wyjazdem za granicę pojechali na kilka dni do Quantocks. Pierwotnie mieli zamiar spędzić miesiąc miodowy na Islandii, ale było już za późno i wyjechali z Somerset w bardziej ortodoksyjnym kierunku - do Awinionu i Vaucluse, a stamtąd do Hiszpanii. W Barcelonie jedzenie było niedobre, a Madrycie panował obezwładniający upał; pojechali do Toledo i Saragossy. Było im rozpaczliwie gorąco i często czuli się zmęczeni, ale zadziwiły ich surowość i piękno krajobrazu. Jeździli na mułach i spóźniającymi się pociągami. Virginia czytała Dostojewskiego i Charlotte M. Yonge. Potem znaleźli się w Walencji, gdzie czytała "Czerwone i Czarne". Z Walencji popłynęli statkiem do Marsylii; pojechali dalej, do północnych Włoch i Wenecji, które po Hiszpanii wydawały się wygodne, ale zdecydowanie udomowione. Wreszcie, 3 października wrócili do Londynu. Stwierdzili, że przez czas bez przerwy rozmawiali i stali się "chronicznie koczowniczy i monogamiczni" (...) - napisał Quentin Bell w biografii o swojej ciotce Virginii Woolf.


Virginia była bardzo szczęśliwa w małżeństwie. Leonard dbał o nią w ciężkich momentach zachorowań, wspierał jej działalność pisarską, ona z kolei zawsze ciepło, z szacunkiem i wdzięcznością się o nim wyrażała. Związek ten w obecnych czasach pewnie by nie przetrwał. Virginia nie rozumiała seksualnej namiętności u mężczyzn i pełna awersji do pożądania była w tej sferze bardzo oziębła i niepewna (prawdopodobnie z powodu przejść w dzieciństwie z przyrodnim bratem Georgem). Jednak to nie miało zbyt wielkiego wpływu na ich małżeństwo, Leonard wykazał zrozumienie i trwał u boku żony, aż do samobójczej śmierci Virginii w 1941 roku. Po tym tragicznym wydarzeniu mieszkał do końca życia (jeszcze 28 lat) w ich ukochanym domu Monk's House w Rodmell, w którym spędzili wspólnie dwadzieścia dwa lata swojego małżeństwa. Ich prochy spoczęły na terenie ogrodu pod wiązami, którym kiedyś nadali swoje imiona.
W październiku 1937 roku Virginia napisała w swoim dzienniku: Nie, nie pojechałam do Paryża. Trzeba to zanotować. Obudziwszy się o trzeciej, stwierdziłam, że weekend spędzę w Paryżu. Doszłam już nawet do tego, że sprawdziłam pociągi i pytałam Nessę o hotel. Potem L. powiedział, że on nie bardzo ma ochotę. Potem mnie ogarnęło szczęście. Potem spacerowaliśmy wokół skweru kompletnie zakochani - po dwudziestu pięciu latach nie możemy znieść rozstania. Potem ja przespacerowałam się wokół stawu w Regent's Park. Potem... cóż, to jest niesamowita rozkosz, że ktoś chce mojej obecności przy sobie: jako żony. Nasze małżeństwo jest tak doskonałe (...)

2012-08-09

"Włochy to sen, który powraca do końca życia"


Oczywiście, że dawno temu wróciłam. Moja cisza tutaj wynika z ciszy wewnętrznej, jeszcze szumię jedynie. Boję się zagłuszyć to wszystko słowami. Jak co roku walizki stoją na poddaszu otworem, by jeszcze nie wracać w pełni. Dla dobrego samopoczucia mojego, i suni naszej. Uwielbia ona podróże, szczególnie upodobała sobie te wyimaginowane. Wskakuje, dziurę kopie, ręcznik w lewo, nie - w prawo, nie - pod siebie. Klapa walizy się zamyka. Jedziemy! Uroczy to widok, radość w oczach psach, chęć podróży w nieznane, byle śladem naszego zapachu. Psia wyobraźnia i czerpanie przyjemności z miniatur ważności. Dla niej noce w walizce są coroczną wakacyjną przygodą.

"Włochy -  mawiała Anna Achmatowa - to sen, który powraca do końca życia". Do mnie też wraca. Nie wiem, czy powodem tego jest intensywność przebywania rokrocznie w tym właśnie kraju, czy może głębokie przekonanie, że to właśnie tam, powinnam latem wczesnym rankiem z aparatem na szyi ślady na piasku zostawiać. Świt mnie obejmuje, morze stopom się kłania, już się znamy. Co za cudowne uczucie! Schylam się, witam z morzem, a potem podążam u jego boku natrafiając na ujmujące jego bogactwa wyrzucane nocą. I tak sobie myślę, że gdybym miała morze bliżej, nie byłabym w stanie nie trwać w wiecznym uniesieniu. Nie uciekać w jego stronę. Tam tracę kontakt ze światem, dniem, godziną, jego ogrom i moc przytłacza całą tę maleńkość, i potrafię tylko iść, wnikać w rytm melodii fal, i dopiero po dwóch godzinach coś tam mnie w głowie uderza, że nieskończoność tej samotności ma swój kres dla mnie właśnie już. Zawracam więc, lekko nasycona tym pierwszym kontaktem, budzę się, by już móc śledzić wzrokiem wzlatujące ptaki i widzieć więcej. Nie przestanę nigdy tęsknić za widokiem dnia wstającego z tej mieniącej się różnobarwnymi poświatami tafli wody i piasku, na którym, jak na chmurach odkrywam obrazy i symbole. I tak mi potem zostaje na długo, że idąc patrzę pod nogi szukając ujścia dla myśli.






i kilka w innym klimacie...






Włochy to też płaczące domy...

mnóstwo się ich mija po drodze i smutno się robi