Od jakiś dwóch tygodni Lola całymi dniami nadaje. Jest jak małe przenośne radyjko. Skrzeczy, szumi i wszystkim przerywa. Ważne, że jest bezprzewodowa.
Rozmawia z lalkami, z psem, z książkami, z nami, z łyżką, z kredką, z kapciem... ze wszystkim, ma po prostu nieodpartą potrzebę komunikowania głośno co robi. Bardzo głośno.
Mówi podczas jedzenia, mówi kiedy myje zęby, kiedy się bawi, kiedy zasypia.
I przez sen też już mówi.
Dogoniła tym swoim gadulstwem swojego brata - big max gadułę.
A gaduła dodać gaduła równa się zero minut ciszy przez cały dzień.
Ot taki urok bycia mamą :)
Są tego plusy i minusy. Minusy są takie, że na wieczór nie słyszę własnych myśli, nie pamiętam co miałam zrobić, nie chcę nic robić.
Kładę się obok tapczanu, a nie na tapczan. Piję gorzką herbatę i dopiero przy ostatnim łyku stwierdzam, że zapomniałam ją posłodzić. Czytam dwie strony książki po czym wracam do początku, bo nie wiem o czym czytałam.
A kiedy już po północy kładę się do łóżka to zamieniam się w głaz.
Głuchy głaz.
Zasypiam i śnię sen za snem... tak realistycznie, tak namacalnie, tak całą sobą, że zaplątuję się w nocy w szlafrok i o poranku wyglądam jak wariat owinięty w kaftan bezpieczeństwa i do tego nakryty dwoma kołdrami :)
Plusy są takie, że ten cały radiowy ambaras doprowadził do zwiększenia statystyki wypowiadanych przez Lolę słów. Chłonie je jak gąbka wodę. Powtarza, uczy się, zapamiętuje i coraz więcej ich stosuje w mowie potocznej.
I tym oto sposobem doczekałam się słów, na które chyba każda mama czeka z taką niecierpliwością jak na pierwszy chwiejny kroczek.
juja kosiam mami, czyli julia kocha mamę
Takie słowa rozświetlają ciemny pokój, wpuszczają w ciało motyle, otulają na całą noc. Sprawiają, że zmęczenie odwraca się na pięcie i odchodzi. Tak się cieszę, że już są, że słyszę je nie tylko na dobranoc. Że nie są już tylko automatycznym powtórzeniem słów. Są świadomym wyrażeniem uczucia.
Też Cię kosiam juju... od zawsze i na zawsze.
Ojjjj, kiedyś będę tęsknić za tym dziecięcym gadulstwem
Rozmawia z lalkami, z psem, z książkami, z nami, z łyżką, z kredką, z kapciem... ze wszystkim, ma po prostu nieodpartą potrzebę komunikowania głośno co robi. Bardzo głośno.
Mówi podczas jedzenia, mówi kiedy myje zęby, kiedy się bawi, kiedy zasypia.
I przez sen też już mówi.
Dogoniła tym swoim gadulstwem swojego brata - big max gadułę.
A gaduła dodać gaduła równa się zero minut ciszy przez cały dzień.
Ot taki urok bycia mamą :)
Są tego plusy i minusy. Minusy są takie, że na wieczór nie słyszę własnych myśli, nie pamiętam co miałam zrobić, nie chcę nic robić.
Kładę się obok tapczanu, a nie na tapczan. Piję gorzką herbatę i dopiero przy ostatnim łyku stwierdzam, że zapomniałam ją posłodzić. Czytam dwie strony książki po czym wracam do początku, bo nie wiem o czym czytałam.
A kiedy już po północy kładę się do łóżka to zamieniam się w głaz.
Głuchy głaz.
Zasypiam i śnię sen za snem... tak realistycznie, tak namacalnie, tak całą sobą, że zaplątuję się w nocy w szlafrok i o poranku wyglądam jak wariat owinięty w kaftan bezpieczeństwa i do tego nakryty dwoma kołdrami :)
Plusy są takie, że ten cały radiowy ambaras doprowadził do zwiększenia statystyki wypowiadanych przez Lolę słów. Chłonie je jak gąbka wodę. Powtarza, uczy się, zapamiętuje i coraz więcej ich stosuje w mowie potocznej.
I tym oto sposobem doczekałam się słów, na które chyba każda mama czeka z taką niecierpliwością jak na pierwszy chwiejny kroczek.
juja kosiam mami, czyli julia kocha mamę
Takie słowa rozświetlają ciemny pokój, wpuszczają w ciało motyle, otulają na całą noc. Sprawiają, że zmęczenie odwraca się na pięcie i odchodzi. Tak się cieszę, że już są, że słyszę je nie tylko na dobranoc. Że nie są już tylko automatycznym powtórzeniem słów. Są świadomym wyrażeniem uczucia.
Też Cię kosiam juju... od zawsze i na zawsze.
Ojjjj, kiedyś będę tęsknić za tym dziecięcym gadulstwem
