2008-04-11

Jestem jak gąbka... dla Madlen jak Anioł

Jestem jak gąbka. Mała, ale wydajna. Chłonę wszystko od rana do wieczora. Przede wszystkim emocje. Ostatnio wiele się u mnie dzieje i czuję czasem jak się przelewa...radość oczywiście.

Córuś skończyła piętnaście miesięcy. Jest kochaną diablicą. Od samego rana, z tym swoim zawadiackim uśmiechem na małych usteczkach sieje zamęt.
Jest na etapie zauroczenia światem zaokiennym. Od rana chodzi w czapkach, kurtkach, chustach na szyi, generalnie to nie interesuje jej co ma na sobie, ważne, żeby na cebulkę. I od rana chce patrzeć przez okno, kuchenne na przekór, gdzie trzeba ją podnosić. Jakby nie mogła patrzeć na taras i dać odpocząć moim nadwyrężonym bicepsom.
Po śniadaniu mamy więc musowe wyjście do ogródka, gdzie od momentu zetknięcia butów z ziemią zaczyna się bieg na oślep, byle najdalej od mamy. Na bezpiecznej odległości zaczyna się kosztowanie trawy, gleby, kamieni, a potem znowu ucieczka, z fikołkami po drodze i czapką na bakier. Jest jak komandos, żadna nierówność nie jest jest straszna.
Powrót do domu to wysiłek rzędu noszenia dwóch wiader węgla do piwnicy za jednym razem. I dla mnie i dla niej. Mocujemy się niczym zapaśnicy sumo.
Wiem, że jestem wtedy mamą potworem. Widzę to w jej oczkach zapłakanych i wypełnionych żalem. Ale nie mogę spędzać dwunastu godzin dziennie na dworze. Chyba, że pomyślę nad kuchnią polową?

Synuś skończył siedem lat, jak już pisałam ostatnio. Jest na etapie znudzenia wszystkim co go otacza. Tylko kartki, nożyce i klej dają mu radość. I bałagan jaki po tym zostawia. Pozostałe zabawki odkurzam notorycznie z kurzu co sobotę. Taki z niego mały nudziarz :) Ale rozpływam się przy jego codziennym mamuś, kocham Cię i zapominam o syfie na ziemi.

Mężuś nadal biega. Nadal też ma dietę. Waga nadal stoi w miejscu.
Zaczyna się kryzys, ale nie poddaje się. Dzielny z niego chłopczyk. Nadal trzymam za niego kciuki.
Czekoladę jem w ukryciu (to dla tych co im przeszkadzało). Krzaki przejrzałam, kochanki brak (to dla tych podejrzliwych :)

A ja, mama strusiowa, chłonę to wszystko i jestem szczęśliwa. Od dwóch dni nawet bardzo. Jestem jak balon pełen spełnionych marzeń. Unoszę się i dryfuję w swojej czasoprzestrzeni.
A współwinna tym uniesieniom (oprócz szanownej Statuetki) jest pewna niesamowita duszyczka, która wpisem na swoim blogu wirtualnie dodała mi skrzydeł. Pierwszy raz ktoś w ten sposób się o mnie napisał...

Kochana Madlen, to piękne co napisałaś, dziękuję Ci za te słowa.
Zaskoczyłaś mnie tym postem i łzy wzruszenia zakotwiczyły w moich oczach na kilka dobrych minut. Aniołem raczej nie jestem, ale cieszę się, że dałam Ci natchnienie i otworzyłam bramę do świata magii słów pisanych i czytanych.
Poniżej wklejam fragment bloga www.madlen08.blog.onet.pl

Każdy ma swojego Anioła. Tylko musi go odnaleźć. Ja już odnalazłam...

Tego posta chciałam zadedykować właśnie mojemu Aniołowi.
To właśnie dzięki tej Osóbce powstał ten blog, za co jestem jej niezmiernie wdzięczna.
Gdyby nie Ona, nie pomyślałabym nigdy, że pisanie i czytanie może być tak przyjemne i nigdy nie pomyślałabym, że właśnie ja nadaje się do takich rzeczy.
Mój Aniołek pokazał mi, i wprowadził mnie w cudowny świat zapomnienia, do którego uciekam się zawsze kiedy dopada mnie rutyna codzienności.
Lecz oprócz tego, że jestem jej wdzięczna za pokazanie nowego świata, jestem pełna podziwu dla niej jako dla matki, żony i kobiety.
Cóż będę więcej pisać...
Ona znalazła już swojego Anioła, a teraz, być może nieświadomie, staje się Aniołem dla innych.
Więc powiem krótko, ale za to szczerze i prosto z serca- Dziękuje Virginio.